Eg hadde ein periode i livet mitt der mitt største mål var å kunna gå igjen, det å kunna komma seg ut av senga igjen utan smerter, eller som eg beskreiv draumen min til ortopeden..Kan eg spela fotballcupen i oktober med vennane mine? Dei orda er tatt ganske ordrett frå spørsmålet eg stillte på Haukeland sjukehus etter at eg hadde fått operert inn metall i ryggen grunna brot i to ryggvirvlar desember 2005. Dei måtte byggjast opp igjen av bein henta frå hofta. Det var ikkje eit 100% klart svar eg fekk frå legen, men eg var bestemt.
Oktober 2006 vann me cupen på Stord. Det er ei oppleving og meistring eg aldri gløymer. Summen av mange delmål gjorde det mogleg. Bak det låg det timar, dagar, veker og månader med smerter, skjulte tårer og stahet. Alt dette resulterte i ein ubeskriveleg stolthet og til ei viss grad ein endring av mentalitet når det kom til kva eg kunne få til når ein brant for noko.
For to dagar sidan høyrte eg Henning Aarekol halda føredrag til inntekt for Barnekreftforeningen i Fitjar Kultur og idrettsbygg. For ein evne til å formidla, inspirera og dela. Ein fantastisk balanse mellom det alvorlege og seriøse, kombinert med at han er eit levande vesen som sprer latter og glede. Du såg han var oppriktig prega når han delte informasjon om tøffe periodar i livet, men poengterte viktigheita av å ta lærdom av dei tunge periodane, slik at ein kan nytta det til noko godt «når» ein får neste.
Gjennom livet mitt har det vert mykje opp og ned. Som ein følelsesperson skal det ikkje mykje til for at eg tek til tårene, men i stor grad så er det av glede og av øyeblikk eg set pris på, eller øyeblikk der nokon gjer noko godt for andre. Eg kjenner meg igjen i mykje av det Henning beskreiv, og har sjølv erfart kva det betyr å læra av erfaringane ein gjer seg når ein ikkje har det så godt.
Mitt liv snudde i stor grad basert på meistring. Når eg og Morten sykla Nordkapp-Lindesnes, eller Noreg på langs i 2011 fekk eg ein følelse av mestring. Det var ein følelse som sakte men sikkert bygde seg opp av mange årsakar. Ein stor del av meistringa kom av at eg endeleg kunne bevisa for meg sjølv at me dugde til noko. Kunne bevisa ovanfor alle dei som aldri klarte å leggja historie bak seg, og sjå at det faktisk er mogleg å ta tak i livet. At det faktisk var to gode gutar som vaks opp nederst i Fitjarstølane. Ein av dei største gledane mine med turen var samhaldet med bror min. Gleda av å kunna gjera noko saman med den bror min eg er så ufatteleg glad i. Gleda av å sjå bror min som er ekstremt dyktig praktisk, kunne slå kven som helst i støvlane når det kom til teoretisk geografi i Noreg…Meistring!
Det har vert nokre turar og opplevingar i mellom denne turen og her eg er i dag, både i jobb og privat. Når eg no set her å planlegg ein ny tur med bror min Morten så ser eg tilbake med stolthet på kva me har fått til. Sykkelturen til Italia med søster mi Anna, sykkelturen min gjennom den historiske sykkelruta: «The Iron Curtain», 10000Km gjennom 20 land heile vegen til Svartehavet. Det er mykje følelsar, tårer, utfordringar og meistring som ligg bak ei slik oppleving. Eg er gift med Lillian og har to fantastiske gutar i Lucas og Sverre. Morten er gift med Malene og ventar ein liten gut. Eg er stolt!
I fjor fekk eg æra av å delta med Team Rynkeby God Morgon Haugaland sitt lag som samla inn midlar til Barnekreftforeningen. Det gav meg mange fantastiske opplevingar, utfordringar og bekjentskap. Venar for livet. Eg var så heldig at eg fekk familien med meg i bil på vei mot Paris, det var noko som satt litt ekstra krydder på denne opplevinga for min del. Det går ikkje an å beskriva følelsen når gutane, kåno og mammo kom mot meg i Tyskland.
Av og til får eg høyre at det eg gjer inspirerer. Det er stort for meg. Når nokon kjem til meg å fortel at dei vert så glade når dei les her på nettsida om turane, om det er sykkel eller fjell, så har det inspirert dei til å få eit meir aktivt liv. Det er stort.
I sommar ventar nye utfordringar. Eg skal delta med Team Rynkeby til Paris igjen. Det gledar eg meg stort til. Det er så mange faktorar her som gjer dette til ei oppleving for livet. Fantastiske vennskap, vennskap som ein får gjennom godt og vondt. Vennskap ein får gjennom opplevingar og historiar, gjennom sangdikting på sykkelsetet, eller tårer på ein tung dag. Vennskap ein får på grunn av at alle på turen har eit felles mål, nemleg å bidra til den viktige saka Team Rynkeby og Barnekreftforeningen jobbar for.
Turen eg og bror min skal gjennom er eit resultat av alt eg har åpna opp om i dag. Det er eit resultat av at me har trua på at gjennomføringsevna vår er stor nok til at me kan klare «Galskap» som mange ser på som umogleg. Vår styrke er ikkje å komma først i mål, men å fortsetja når mange stoppar. Eg øvar kvar dag på det mentale. Klarer eg å la andre kosa seg med snop utan å røra sjølv. Klarar eg å ta meg ei treningsøkt uansett kor god sofaen kjennes. Alt har noko å sei i det lange løp.
25 juli 2020, mellom klokka 05:30-06:00 syklar eg og Morten frå Nordkapp og set kursen mot Lindesnes. Me har i utgangspunktet ein draum om å ta denne turen over lengre tid for å kunna nyta opplevinga og det norske landskapet. Men det vert ein annan gang. Denne gangen skal me prøva å nå eit anna mål me har, nemleg å sykla turen til Lindesnes på 7 etappar, eller 6 døgn og dei timane det tek.
Gjennom turen kjem me til å jobba med innsamling til Barnekreftforeningen. Me har eit brennande ynskje om å kunna nytta denne galskapen til noko godt. Håpar de har lyst til å hjelpa oss i å støtta denne viktige saka.
Ta vare på draumane og måla dine. Lev livet, det er alltid mogleg å oppnå mål. Begynn med dei små, så vil summen av dei ta deg til dei store. Livet er til for å leva. Nyt tida saman med dei du er glad i, og vis det!
Følelsane eg kjenner på om dagen er annleis enn før, tenk at min kjære familie skal få ta del i eit av mine eventyr, gutane mine skal få bli med og sjå pappa på sykkeltur gjennom delar av Europa. Det er eit eventyr i seg sjølv, eit stort eventyr.
Eg sit her i skrivande stund og tenkjer over kva eg er med på. Det er så lenge sidan eg har vert i ein slik modus. Det er ikkje mange dagane til me set avgårde. Kva oppleving er det eg er med på, kva følelsar kjem til å komma undervegs. Det er mange spørsmål eg sit med, spørsmål det er umogleg å få svar på før ein opplever det som skal skje. Det som er heilt sikkert er at det vert ei oppleving, det kjem til å verta følelsar i sving som ein aldri har kjent på før. Samhaldet i gruppa har vokse seg stort. Eg kjenner at eg vert meir og meir glad i gjengen eg skal ut på tur med.
Framgangen til gruppa har vert stor. Eg hugsar godt dei turane me hadde på Bømlo. Fantastiske dagar med ein fine gjeng. Humøret var godt uansett vær. Flyten i syklinga var fraværande i byrjinga, men ein såg raskt ein framgang allereie første dag, enda betre dag to.
Sist helg var eg med å sykla frå Raglamyr, via Vikebygd, Ølen, Sandeid og tilbake til Raglamyr. Det var ein fantastisk dag på sykkel. Flyten i gruppa var ikkje til å kjenna igjen frå bømlahelga. Litt tekniske feil var det på syklane, men eg håpar dette løyser seg hos dei fleste innan me skal reisa avgårde.
No har eg sendt avgårde mine kjære. Eg har stort sett kontroll på pakkinga, det er sykkel og sykkelutstyret som må klargjerast. I morgon reiser eg til Haugesund for å pakka syklar saman med resten av laget.
Torsdag er dagen for avreise. Eg gler meg stort. Håpar de ynskjer å fylgja med oss nedover.
Følg meg: Lik Challenge4you.com på Facebook for å følgja med på innlegga underteikna legg ut. Dei vil lenka til denne sida når det vert publisert noko.
Tida flyr og Paris nærmar seg med stormskritt. Dette er noko ein kan merka på fleire i gruppa. Haugesund-Sauda stod for tur i helga og det var ein spent gjeng som stillte på startstreken.
Mengdetreninga til dei fleste aukar i stor grad nå når tida flyr i retning avgang Paris. Nervøsiteten er til å ta og føle på hos mange, både rutinerte og hos dei som er debutantar når det kjem til slike distansar. Samtidig så kan ein sjå eit lagsamarbeid utan like, alle støttar alle, det er fantastisk.
Det er tid for Haugesund – Sauda: Kjør film
VIDEO: Knut Widar Storesund
Team Rynkeby – God Morgon Haugaland trilla ut frå start i rekordryddige rekker, aldri har årets Haugalandlag sett så bra ut som i dag, for ein start. Det gjekk i eit forrykande tempo og me hadde 31,6 i snitt første 5Km, 28,8 i andre og heile 34,9 i snitt på tredje 5Km. Det er nesten som ein kunne vurdert å halde litt igjen for å ikkje sprengkjøre feltet vårt, men det virka som gjengen hadde det kjekt, var fokuserte, og verkeleg kjente på rittmodusen som Leif Erik Bystrøm inviterte folk inn i frå start.
Stemninga i laget var høg. Kaptein Jammi var optimistisk og såg ut som han koste seg.
Sjå dei rekkene, sjå kor fantastisk det ser ut. Kanonbra!
Tankane mine gjekk i periodar mot turen me har i vente. Dette gav ein god bekrefting på det me har snakka om i fleire omgangar, rett og slett at ting går seg til, gruppa vert sterkare, meir samkøyrte og det som høyrer til.
Det er tydeleg at mange veit kven me er, og at Team Rynkeby – God Morgon er noko som har vert synleg i lengre tid. Langs løypene stod det folk som heia og ropte fine ord. Når me passerte Sandeid stod det kjente ansikt. For ein fantastisk gjeng me har i service, dei gir alt for at me skal halda humøret oppe, for at alle skal føla eit samhald, og at det me jobbar med betyr noko. Sjå under kva dei sjølv skreiv:
Jill Arlen Tollessen Skogerbø: Skikkelig klare for å heie på Team Rynkeby Haugaland på vei til Sauda i dag. Bakketoppen etter Våg ble bestemt som «heiested»-men da vi nærmet oss ser vi rompene til de gulkledde forsvinne…! Vi kom for sent 😳 Men med bilen full av flagg, banner og Rynkebykledde barn kunne vi jo ikke gi oss med det! Holdt på å si at vi la oss på hjul etter dem. Men med laaaang bilkø som ikke akkurat gikk fort, ble det ikke bare lett å ta dem igjen. For ikke å snakke om å komme forbi 😂 Men vi klarte det til slutt! Men det var ikke før vi kom til Sandeid….! 🤪Må ikke komme her å si at vi ikke gir alt iallfall! Kjempestolt av hele gjengen som kom seg til Sauda <3 Paris neste! <3
Turen gjekk vidare innover mot Vikedal og gruppa holdt framleis godt samla og ein god fart. Nokre tekniske utfordringar hadde me undervegs, men sterke rytterar slapp seg ned og hjalp med å løysa problema, samt å dra inn gruppa igjen.
Det var ein seig bakke opp til Hogganvik der rittet hadde sin matstasjon. Me stoppa for ein «tissepause» 100 meter forbi. Samtidig såg me rittbilane passerte, samt politieskorten, nå kjem teten. Me plasserte oss fint i sida av vegen. Nokre på sykkelen, og nokre (LES: Lisa) fant ut at me måtte halda humøret i gruppa oppe og tok fram litt akrobatiske kunstar og tok ein salto med sykkelen ned skråningen. Tipp topp, tommel opp. Ho var lynrask med å visa at ting hadde gått fint. Med litt hjelp så var ho oppe igjen og heldigvis i god form, det same gjaldt sykkelen, så Lisa var klar og motivert for ein vidare tur mot Sauda.
Etter Hogganvik startar verkeleg det kupperte terrenget i Haugesund – Sauda rittet. Det er fantastisk å høyra at det er så godt humør i gruppa. Bakkane legg me bak oss som aldri før. Høyrer du godt etter så høyrer du tonane av synging i dei midtre rekkene. I dei bakerste rekker høyrer du Torland sjølv mimrar tilbake til Nordkapp-Lindesnes turen saman med brodern.
Ja så e det på’an igjen På’an igjen På’an igjen På’an igjen
Sidan Torland er litt blidare enn melankolske Jan Eggum, så går denne sangen sjølvsagt med eit smil om munnen og litt lått og løye i kvar bakke me møter.
Steminga er på topp og rekkene ser fantastiske ut når me flyt innover mot Sauda sentrum. Kaptein Jammi roper høgt inn mot feltet.
Kjør samla, det ser så bra ut!
Publikum stod å jubla når laget kom syklande innimellom sperringane. For ei stemning, for ein følelse, dette er GULL. Kvar ein bakke er verdt det. Tenk å fullføra samla, kanonbra. Farten har vert god heile vegen.
Eit stolt Team Rynkeby – God Morgon Haugaland stod i målområdet med store smil om munnen. Det var tydeleg at det var ein fornøgd gjeng.
Etter ei stund i målområdet med kaker, kaffi, saft, smil og bileter så satte me kursen opp mot Svandalen og der me skulle overnatta.
Følelsen av ein fantastisk god og varm dusj går nesten ikkje an å beskriva. Vertfall ikkje etter bakkane opp Svandalen, for dei er jaggu meg hardare enn Haugesund – Sauda tilsaman.
Me hadde ein fine kveld saman. På menyen stod det grillmat. Ein fantastisk god og velfortjent grillmat.
Tusen takk for ein fine tur alle! Søndagen vart det retur til Haugesund, med innlagte omvegar. Det les du om litt seinare! 🙂
Grytidleg morgon og strålande sol, kan det verta betre? Alt låg tilrette for ein fantastisk dag på to hjul. Turen gjekk til vakre Tysnes. Ein planlagt treningstur etter ynskje frå Lisa Lien som er ein av deltakarane i Team Rynkeby – God Morgon Haugaland.
Livet gir mange erfaringar og nye kjennskap, Team Rynkeby deltakinga har så absolutt bidratt til dette. Me lev eit travelt liv her heima på Fitjar, første prioritet er våre fantastiske gutar, Lucas og Sverre. I tillegg har me vår kjære Lucrezia som bur hos oss og er utvekslingsstudent, samt at Lillian tar to studier på toppen av jobben. Det er ingen tvil om at det til tider er utfordrande å få kabalen til å gå opp, difor kjenner ein av og til på at ein ikkje alltid strekk heilt til når det kjem til deltaking i arrangementa som Team Rynkeby er med på i oppkjøringa. Då synest eg det var veldig godt og kjekt når Lisa spurte meg ein dag om ho kunne komma til Fitjar for å trena på sykkel saman med meg, det tek eg som ei tillitserklæring. Sjølvsagt har eg lyst å bidra på dei måtane eg kan.
Løypa eg hadde valt er til tider kupert, forhaldsvis lang, men fantastisk fin. Planen var å bli kjørt til Jektevik, for så å ta ferja over til Tysnes, for så å returnera til Stord og fullføra treninga der.
Jeg er verdens verste forsovelseseshottentott
Meldinga tikka inn på «messenger» 08:25. Jaja, framleis mogleg å rekka ferja tenkte eg, bare litt mindre frukost og kaffi i forkant.
Klokka 10:05 satt me på terrassen og nøyt ein god kopp kaffi og ein hyggeleg prat. Me rakk ikkje planlagt ferja, så det blei neste moglege klokka 11:15.
Eg tok av syklane frå taket på bilen og klargjorde dei. Godt eg hadde med pumpa, for stakkars Lisa hadde bare 4 bar i hjula. Syklane vart raskt klare, og Lillian tok det obligatoriske oppstartsbiletet før me trilla sakte men sikkert ombord på MF Folgefonn. For eit vær, for ein motivasjon, for ein tur me hadde forran oss.
Ferjeturen var fin, temperaturen var god og eg fekk ei bekrefting på at «kort kort» var korrekt val av klær.
Me starta roleg frå Hodnaneset og satte kursen mot Flakkavågen og Onarheim etter at bilane hadde kjørt. Dette området er eit fantastisk stykke natur. Nydelege omgivelsar der du syklar i sjøkanten med utsikt mot dei majestetiske Kvinnheradsfjella. Lukta av sjø, tang og tare sviv inn i nasa di som den beste parfyme….Himmel!
Tysnes er kupert, mykje opp og ned, nokre bratte kneikar, men samtidig fine sletter som gir rom for å kosa seg. Målet mitt for Lisa på denne turen er at ho skal få kjenna at gjennom ein lang dag på sykkel så er det oppturar og nedturar, ein må bare gjer nedturane så korte som råd. Eg hadde lyst at ho skulle få kjenne på følelsen av fart og flyt i periodar, men samtidig få inn bakkar for god styrketrening. Auka erfaring er vell eigentleg hovudmålet.
Lisa kjempa seg opp kneika i retning Lundegrend. Pusta godt, men ikkje eit negativt ord. Sterkt. Etter bakken la ho seg fremst med eit smil.
For ein fantastisk følelse å kjenna at beina vil dø i bakken, til at dei kjennes sterke rett etterpå
Eg er tidvis imponert, ikkje nødvendigvis over treningsgrunnlaget, men over motivasjonen, humøret og ståpåviljen. Treningsgrunnlaget er me jo ute å jobbar med no.
Me passerer Lundegrend og set kursen mot Våge. Sjølukta er tilbake, det er heilt fantastisk. Vegane gir lite rom for flyt når ein kjempar i bakkane, men god trening er det.
På veg fra Våge i retning Hodnaneset merker eg at bakkane svir hos Lisa. Framleis ikkje eit negativt ord.
Vel framme på ferjekaien vart det ein fin prat i sola. Det kom ei hyggeleg dame bort til oss å snakka litt også.
Ferjeturen over til Stord gjekk alt for raskt. Me sat å nøyt sola på øvre bildekk. Nydeleg.
Etter ankomst Jektevik sat me kursen sørover mot Leirvik. Tungt å starta rett i ein bakke etter ein pause. Lisa var tom for vatn, så ho fekk mitt.
Me hadde ein fine fart og god flyt på fortaua mot Grov. Lisa låg ganske tett på hjulet og gjorde nøyaktig den jobben hu skulle. På Grov var det bare å komma seg ut i veibanen. Heldigvis var ferjetrafikken allereie passert.
Turen gjekk vidare via Rommetveit og ned til Leirvik sentrum. På Rommetveit var det ein vegarbeider som hadde stålkontroll på at me skulle til Paris. Skulle gjerne slått av ein lenger prat.
Opp Vikabrekko vart me einige om å korta ned ruta. Me set kursen mot lasagne i Rossnesvegen 111 på Fitjar. Skal bli godt å sjå kåno og ungane igjen, i tillegg har svigers komt på besøk. Kjekt.
Motvinden me fekk i Sagvåg var ikkje noko kjekk. Me jobba og sleit for kvar km/t me kunne få.
Når me sto på Rydland og venta på Lillian var det ikkje for å få påfyll av mat og drikka, men rett og slett fordi ryggen til Lisa slo seg vrang. Me kasta inn handkledet, monterte syklane på taket, nøyt kvar ein seigmann kåno hadde med, å ikkje minst Solo flaska….
Vel fortjent sat me å nøyt ein god lasagne heima i huset. Nydeleg.
Tusen takk for ein fine tur Lisa, hardt skal det være, det er det som gjer det lettare når alvoret startar. Stå på, tren vidare, og gå «all-in» for dette no! Det krever sitt, men det er verdt det til slutt.
Diverse sitat Lisa på denne turen:
Følte du mista litt troå på meg i går, og det e ikkje så rart 😅Mista troå sjøl ei litå stund der, men i går kveld kjente eg at det tok fyr i meg. Eg ska sykla te krampå tar meg fram mot 29.juni
Takk for nydelig opplevelse i vakre omgivelser, knallgod treningsøkt og indre banning
Indre banning kan me lika, spesielt når det ender med takknemlighet og gode smil i etterkant 😊
Strålande sol, blikkstille hav og to spreke foreldre gjer at alt låg tilrette for ein fine kveldstur til Rutle. Ein fine tur vart det.
Eg vart positivt overraska når pappa sa ja til enda ein tur på hjul, og ikkje minst når det var til Rutle. Me hadde ein fin tur på måndag, så eg skjønar godt at han var litt tilbakehalden til å byrja med.
Sykkelen hadde fått nytt dekk og slange, eg var påkledd og satte kurs mot Steinabrekko og mine foreldres heim. I det eg åpna døra fekk eg ein veldig positiv overraskelse, der satt begge foreldra mine påkledd i mine Challenge4you sykkelklær. Det skjer ikkje ofte.
Me trilla inn i mot Rema 1000 og tok Stølsvegen sidan det er så skarpe steiner i sentrum der dei arbeidar. Angrar på veivalget i går, punktering vart det.
Eg har ingen behov for kjempefart når eg har fått med denne gjengen på tur. Her set eg pris på kvart eit sekund. Jo lenger tid jo betre.
Pappa syt litt over vondt i bakstussen etter gårsdagen, mammo set å smiler. Dette gir meg gode minner. Tenker litt tilbake på dei siste 50 mila der mammo var med meg på min lange sykkeltur til Svartehavet. Eg har ein vill draum om å ha med mine gutar, kåna og foreldre på ein tur i vårt fantastiske land…Sjå for deg opplevinga saman.
Stolte var dei begge over å ha komt seg til Rutle. Bare halvegs nå. Pappa var skjeleglad for at me ikkje skulle til Dyvikjo, er jo ikkje naudsynt å ta bakken to gangar.
Me satte kursen nordover igjen. Dette er kvalitetstid for meg. Eg håpar verkeleg at dette er noko som kan gjentas innimellom, det hadde vert utruleg kjekt, og ikkje minst helsebetrande.
Når me sykla over Tveita med kurs ned mot Vik fekk me utsikt mot ein fantastisk solnedgang med gjennskin frå eit blikkstille Storavatn. NYT.
Takk for turen Mamma og Pappa, de er gode! Må ikkje bli lenge til neste..
Endeleg er dagen for Bømlasamlinga på trappene. Eg har vert så spent på denne dagen. Det har vert mange spørsmål i hovudet mitt i forkant. Korleis vil det verta å endeleg bli betre kjent med gjengen? Kan eg bidra med noko positivt i gruppa? Spent på mennesket, og kva gode samtalar som ligg føre meg.
Tidleg laurdagsmorgon sat eg i bilen mot Halleråker på Bømlo, eller rettare sagt, eg skal til Bømlo Hjarterom. Eg veit ikkje kva det er, men eg likar namnet. Sykkelen er på taket, bagasjen er pakka og eg motiverer meg for ein eller to lange dagar i regn.
Eg vert møtt av Lars, ein av vertane, og inne var det rett til frukost saman med Torunn som også var vert, samt Ingrid Helene som er ein del av vårt fantastiske serviceteam. Eg skal innrømma at eg var frykteleg spent, men det gjekk ikkje lange tida før snakketøyet virka som det skulle.
Resten av gjengen kom etterkvart og me vart sakte men sikkert klar for sykkeltur. Det låg an til å bli ein våt affære, men det var me innstillt og motivert for.
Oppstilling vart ropt ut av kaptein Jammi, og Liv Johanne. Gruppa var klar. Me trilla ut frå Halleråker og satte kursen mot Langevåg. Det var lett å merka at gruppa var spent. Farten var ganske lav, men humøret var godt i gruppa. Endeleg var me på hjul saman. Fantastisk kjekt at så mange hadde anledning til å ver med.
Turen ut mot Langevåg starta med ein del rykk og napp, litt trekkspelseffekt og forhaldsvis uryddig sykling. Eg kjente for min del at det gjekk ein del tankar i hovudet mitt, ikkje negative, men tankar om kva måte eg kunne bidra til meir trygghet for enkelte, samt meir flyt. Eg elskar flyt, flyt er det besta som finst på sykkel.
Liv Johanne hadde sett det samme, og det vart gjort nokre grep i gruppa når det kom til plassering. Eg vart flytta fram til Lisa og me sykla saman vidare. For ein energi og positivitet. Me fekk flyten opp nokre hakk i fleire periodar. Det å sjå korleis gjengen sprudla når dei såg korleis det kunne flyta. Fantastisk, rett og slett.
Det vart ein toalettpause på senteret i Langevåg før me sykla vidare. Vegane på Bømlo er godt varierte, nokre stadar med fantastisk standard, nokre smale med ein del slaghål og andre variantar. Kjempeflotte forhald til å øve på verbal kommunikasjonsflyt og tegngiving i gruppa.
Regnet fortsatte å pøsa ned. Det var ein konsentrasjonsprøve for kvar og ein. ROLIG, TEKNISK, TEMPO, ROLIG, ROLIG, ALLE ER MED, ALLE ER OVER er noko av informasjonen som gjekk igjen og igjen. Trafikkantane var i stor grad snille med oss, men det var nokre som absolutt ikkje kunne ver frå Bømlo, for slike forbikøyringar bala ikkje me med her på øyno, kom det frå Torunn. Makan til humørspredar skal du leita lenge etter. Alltid ein kommentar på lur.
Eg smilte godt og lenge når eg høyrte kjente låtar, men minst lika mykje når fleire i rekkene dikta eigne sangar for laget, fantastisk.
Kor ska me gjør av oss, kor ska me gå, kor e revansj me har venta på. Alt me har kjempa, sloss for å få, kan ikkje venta å klara det nå.
Humøret kan ingen ta frå oss, det er vertfall heilt sikkert. For eit humør, for ei stemning, for ein gjeng!
Turen gjekk vidare på andre sida av Siggjo og i retning Moster. Her snudde me nede på kaien og sykla vidare. Våte og kalde var me klar for å komma heim. Det vart meir og meir stille i rekkene når me sykla nordover mot Svortland og vidare mot Halleråker.
Alle vel framme på Halleråker, klare for ein god og varm dusj før det vart god mat og sosialt på kvelden.
Det vart ein fantastisk fine kveld med det som er i ferd med å verta gode vener. Me kosa oss med ein knallgod chilli con carne, eit utruleg hyggeleg vertskap og selskap. Samtalane gjekk i historiar frå tidlegare turar, tankar kring årets tur og ikkje minst litt innblikk i kva personlege historiar som ventar.
Dag 2:
Etter ei god natt søvn heime hos Torunn og Lars, sat eg meg ned i sofaen heilt aleine og begynte å skrive litt stikkord frå gårsdagens tur. Eg sat med ein god følelse, og gleidde meg til ein ny dag på hjul saman med denna fantastiske gjengen. Værmeldingane var varierte, noko som gjorde at eg mentalt forberedte meg på nok ein fuktig dag.
Resten av gjengen begynte å våkna til. Vertskapet diska opp med ein kjempefrukost, for ein start på dagen.
Gruppa klarte sakte men sikkert å gjera seg klare for sykling. Men først etter at Lasse, Håkon og kaptein Jammi hadde gjort ein fantastisk teknisk jobb med syklane til storleiken av gruppa. Det viste seg at bremsene som fulgte med syklane var noko ubrukelege greier, 90% av gruppa var nesten utan bakbrems når dagen var omme.
OPPSTILLING! ALLE KLARE, KJØR! NEEEEI…KAPTEIN JAMMI SKAL SETTA I GANG GRUPPA..KAPTEINS ORD ER LOV!
Hærleg tenkte eg. Det er viktig i så store grupper at rollene vert oppfylt, og at beskjedar vert fulgte.
Me satt i gang etter nokre kloke ord frå Kaptein Jammi. Dagens mål var nordre del av Bømlo. Ein av mine favoritturar i Sunnhordland, kombinert med Onarheim på Tysnes med den fantastiske utsikta over snødekte Kvinnheradsfjell.
Turen starta med eit roleg tempo, men det hadde skjedd noko med gruppa over natta, det var ein slags ro, trygghet og det virka som folka var meir komfortable saman. Gruppa sykla mykje ryddigare og var godt samla. Nøkkelen er ikkje farten enda, nå gjeld det å få folk i gang, få folk til å kjenna kvarandre, til å sykla godt saman, til å nyta tida på sykkelsetet og til slutt oppnå ein god flyt i turane, som igjen vil resultera i ein mykje betre snittfart ved seinare høve.
I rundkøyringa på Svortland var det satt opp ein frå gruppa som stoppa trafikken, slik at gruppa kunne sykla trygt og godt gjennom utan å være til fare for seg sjølv eller andre. Det var ein fryd å sjå på.
Været var føreløpig heilt strålande, det vil sei opphald og godt humør.
Me passerte tidleg Urangsvåg og satte kursen mot Brandasund. Turen er kuppert og veldig variert. Det er ein god dag å sykla ut sidan det er søndag og ikkje så mykje trafikk ut mot fiskemottaket.
Naturen er eit syn for auga, eg elskar denne turen, og håpar at dei andre på sykkelen klarar å sjå litt både aust og vest når me passerer dei nydelege sunda, bruene og alt i området på veg ut i havgapet. Dette er ein tur som absolutt er verdt å sykla saman med ein venegjeng, bare for å nyta, ta seg tid til bileter, og ikkje minst tid til å bare sjå, nyta og slappa av.
Flyten i gruppa ut mot Brandasundet er hundre gangar betre enn dagen før. Heldig som eg var så havna eg saman med Lisa som satt i gang fleire sangar. Me sykla forran Bergliot og Signe som var i full gang med å komponera ein eigen Team Rynkeby God Morgon sang for Haugalandslaget. Smilet sat laust.
Me stoppa ei lita stund i Brandasundet. Turen gjekk ikkje ned til «Nillo» på skjæret, men vidare ut til Johnsen. Det vil seie, dei fleste stoppa i rundkøyringa rett før. Lagbilete vart teken, nokre filma, nokon intervjua, andre hadde fokus på matinntak, teknisk og drikka.
Gruppa sykla tilbake same vegen, og satte kursen mot Innvær der service sto og venta på oss. For ein gjeng, for ein service, for ein glede og venlegheit. Eg slit med å finna ord, for dette er ikkje nokon som bare utfører ei oppgåve, dette er nokon som brenn for det dei er med på, det er folk som verkeleg ynskjer oss alt godt, og at me skal klara dette med helsa i behald. Tusen takk til alle dykk som er med og bidrar til at me kan klara å sitta på sykkelen time inn og time ut. APPLAUS!
Vidare sykla me mot Rubbestadneset og Rolvsnes. Det virka som nokre i gruppa hadde fått bensin i blodet. Energien var på topp og humøret enda betre.
Det var ei stolt gruppa som sykla tilbake og satte kurs mot Halleråker. Endeleg i mål etter ei utruleg helg der mange har imponert stort på kvar sin måte. Nokon med ein styrke, nokon med ein eigen evne til å halde ro i gruppa, andre viser eit fantastisk pågangsmot uansett sykkelerfaring og styrke og nokon har ein eigen evne til å spre godt humør. Summen av dette må bare bli bra.
Roy Martin, Liv Johanne, Peter og meg sjølv avslutta turen med å sykla ut til Hiskjo. Tempo var høgt og me tråkka godt. Ein veldig kjekk og fin avslutning på enda ein flott sykkeltur.
Helga vart avslutta inne hos vertskapet Torunn og Lars. På menyen stod det betasuppe, noko som var ufatteleg godt etter nok ein dag på hjul. Samtalane gjekk laust rundt bordet og det var tydleg at gruppa hadde knytta gode bånd på denne korte tida.
Eg satt kursen i retning Fitjar. Det skulle bli godt å sjå mi kjære kåna og mine to fantastiske soner.
Tusen takk alle samen. Tusen takk til Torunn og Lars for måten de tek i mot oss alle, det var ufatteleg kjekt og interessant å verta kjent med dykk. Eg veit eg ikkje har fått sett Bømlo Hjarterom, men måten de har tatt i mot oss gir meg ei beskriving av kva eg trur dette går ut på. Tusen takk.
Til alle de som har vert med å organisera, service, syklistar og alle saman. Eg gler meg veldig til å verta enda betre kjent med dykk, og ikkje minst til eventyret vårt på hjul til Paris. Saman er me knallgode!
Norwegian