Eg hadde ein periode i livet mitt der mitt største mål var å kunna gå igjen, det å kunna komma seg ut av senga igjen utan smerter, eller som eg beskreiv draumen min til ortopeden..Kan eg spela fotballcupen i oktober med vennane mine? Dei orda er tatt ganske ordrett frå spørsmålet eg stillte på Haukeland sjukehus etter at eg hadde fått operert inn metall i ryggen grunna brot i to ryggvirvlar desember 2005. Dei måtte byggjast opp igjen av bein henta frå hofta. Det var ikkje eit 100% klart svar eg fekk frå legen, men eg var bestemt.
Oktober 2006 vann me cupen på Stord. Det er ei oppleving og meistring eg aldri gløymer. Summen av mange delmål gjorde det mogleg. Bak det låg det timar, dagar, veker og månader med smerter, skjulte tårer og stahet. Alt dette resulterte i ein ubeskriveleg stolthet og til ei viss grad ein endring av mentalitet når det kom til kva eg kunne få til når ein brant for noko.
For to dagar sidan høyrte eg Henning Aarekol halda føredrag til inntekt for Barnekreftforeningen i Fitjar Kultur og idrettsbygg. For ein evne til å formidla, inspirera og dela. Ein fantastisk balanse mellom det alvorlege og seriøse, kombinert med at han er eit levande vesen som sprer latter og glede. Du såg han var oppriktig prega når han delte informasjon om tøffe periodar i livet, men poengterte viktigheita av å ta lærdom av dei tunge periodane, slik at ein kan nytta det til noko godt «når» ein får neste.
Gjennom livet mitt har det vert mykje opp og ned. Som ein følelsesperson skal det ikkje mykje til for at eg tek til tårene, men i stor grad så er det av glede og av øyeblikk eg set pris på, eller øyeblikk der nokon gjer noko godt for andre. Eg kjenner meg igjen i mykje av det Henning beskreiv, og har sjølv erfart kva det betyr å læra av erfaringane ein gjer seg når ein ikkje har det så godt.
Mitt liv snudde i stor grad basert på meistring. Når eg og Morten sykla Nordkapp-Lindesnes, eller Noreg på langs i 2011 fekk eg ein følelse av mestring. Det var ein følelse som sakte men sikkert bygde seg opp av mange årsakar. Ein stor del av meistringa kom av at eg endeleg kunne bevisa for meg sjølv at me dugde til noko. Kunne bevisa ovanfor alle dei som aldri klarte å leggja historie bak seg, og sjå at det faktisk er mogleg å ta tak i livet. At det faktisk var to gode gutar som vaks opp nederst i Fitjarstølane. Ein av dei største gledane mine med turen var samhaldet med bror min. Gleda av å kunna gjera noko saman med den bror min eg er så ufatteleg glad i. Gleda av å sjå bror min som er ekstremt dyktig praktisk, kunne slå kven som helst i støvlane når det kom til teoretisk geografi i Noreg…Meistring!
Det har vert nokre turar og opplevingar i mellom denne turen og her eg er i dag, både i jobb og privat. Når eg no set her å planlegg ein ny tur med bror min Morten så ser eg tilbake med stolthet på kva me har fått til. Sykkelturen til Italia med søster mi Anna, sykkelturen min gjennom den historiske sykkelruta: «The Iron Curtain», 10000Km gjennom 20 land heile vegen til Svartehavet. Det er mykje følelsar, tårer, utfordringar og meistring som ligg bak ei slik oppleving. Eg er gift med Lillian og har to fantastiske gutar i Lucas og Sverre. Morten er gift med Malene og ventar ein liten gut. Eg er stolt!
I fjor fekk eg æra av å delta med Team Rynkeby God Morgon Haugaland sitt lag som samla inn midlar til Barnekreftforeningen. Det gav meg mange fantastiske opplevingar, utfordringar og bekjentskap. Venar for livet. Eg var så heldig at eg fekk familien med meg i bil på vei mot Paris, det var noko som satt litt ekstra krydder på denne opplevinga for min del. Det går ikkje an å beskriva følelsen når gutane, kåno og mammo kom mot meg i Tyskland.
Av og til får eg høyre at det eg gjer inspirerer. Det er stort for meg. Når nokon kjem til meg å fortel at dei vert så glade når dei les her på nettsida om turane, om det er sykkel eller fjell, så har det inspirert dei til å få eit meir aktivt liv. Det er stort.
I sommar ventar nye utfordringar. Eg skal delta med Team Rynkeby til Paris igjen. Det gledar eg meg stort til. Det er så mange faktorar her som gjer dette til ei oppleving for livet. Fantastiske vennskap, vennskap som ein får gjennom godt og vondt. Vennskap ein får gjennom opplevingar og historiar, gjennom sangdikting på sykkelsetet, eller tårer på ein tung dag. Vennskap ein får på grunn av at alle på turen har eit felles mål, nemleg å bidra til den viktige saka Team Rynkeby og Barnekreftforeningen jobbar for.
Turen eg og bror min skal gjennom er eit resultat av alt eg har åpna opp om i dag. Det er eit resultat av at me har trua på at gjennomføringsevna vår er stor nok til at me kan klare «Galskap» som mange ser på som umogleg. Vår styrke er ikkje å komma først i mål, men å fortsetja når mange stoppar. Eg øvar kvar dag på det mentale. Klarer eg å la andre kosa seg med snop utan å røra sjølv. Klarar eg å ta meg ei treningsøkt uansett kor god sofaen kjennes. Alt har noko å sei i det lange løp.
25 juli 2020, mellom klokka 05:30-06:00 syklar eg og Morten frå Nordkapp og set kursen mot Lindesnes. Me har i utgangspunktet ein draum om å ta denne turen over lengre tid for å kunna nyta opplevinga og det norske landskapet. Men det vert ein annan gang. Denne gangen skal me prøva å nå eit anna mål me har, nemleg å sykla turen til Lindesnes på 7 etappar, eller 6 døgn og dei timane det tek.
Gjennom turen kjem me til å jobba med innsamling til Barnekreftforeningen. Me har eit brennande ynskje om å kunna nytta denne galskapen til noko godt. Håpar de har lyst til å hjelpa oss i å støtta denne viktige saka.
Ta vare på draumane og måla dine. Lev livet, det er alltid mogleg å oppnå mål. Begynn med dei små, så vil summen av dei ta deg til dei store. Livet er til for å leva. Nyt tida saman med dei du er glad i, og vis det!
Deltakinga mi i Team Rynkeby har vert eit eventyr frå ende til annen. Eg hugsar enda når telefonen kom. Det gjekk ca 2-3 minutt før eg skjøna kven eg snakka med. No ca 10 månader etterpå har eg fullført turen til Paris med gjengen. Det er heilt sprøtt.
Det er omtrent 2,5 veker sidan me sto på startstreken på Rådhusplassen i Oslo, for ein følelse det var. Eit folkehav og eit kjempeshow. Det kribla i magen der eg sto som deltakar, som trekklagskaptein og førstereisgutt med det nyoppstarta laget, Team Rynkeby God Morgon Haugaland. Ekstra kjekt var det sjølvsagt at eg fekk kjentsfolk på besøk, tusen takk Steinar og Elisabeth! 😊
Det var ei spent, men god stemning når me trilla ut frå Rådhusplassen i retning Ingjerdstrand. Følelsen av å sitta i frontrekka for Haugalandslaget var spesiell. Følelsen ein får når ein ser på publikum kva dette faktisk betyr, og ikkje minst på alle deltakarane. Syklar med bilete av ungane på ramma. Tårer i augene, smil om munnen og eit hav av andre følelsar. Dette er den beste måten eg klarer å beskrive kva dette betyr, og korleis dette føltes.
Utanfor danskebåten stod me saman med vårt fantastiske service team. Ungane stod klar med Antibac, og det var tilgang på forskjellige goder som kunne gi oss litt energi før me skulle ombord. Eg sat med blanda følelsar når eg for ombord på båten. Det var ufatteleg godt å komma i gang, men samtidig så var det i morgon det verkeleg skulle starta, dette var jo bare starten på starten. Det var ingen fysisk prøvelse. Me var ikkje i gang med å køyra som eit lag med den flyten me hadde øvd på i månadar. Likevel sat eg med ein god følelse. Eg var på tur med den gjengen eg skulle tilbringa tid saman med i ei god veke. Det føltes godt!
København var startpunktet vårt. Saman med eit eller to andre Rynkebylag kjempa me ein iherdig kamp med alle kineserane om å komma først av båten. Det var ein kamp me eigentleg var dømt til å tapa, men saman er me sterke, og jaggu kom me oss først av båten, for ein start på dagen, allereie slått kø-snikar nr 1.
Oppstilling vart det ropt av Kaptein Jammi. Stemma bar godt. Laget vart lest opp av Liv Johanne, og alle stilte opp deretter. 2 fine rekker… Alle klare? Me triller. Allereie første meter vart det innkøyringstrøbbel, ei rekke på fortau, ei i vegen. Det tok heldigvis ikkje lange stykket før dette ordna seg.
Oppstilling!
2 fine rekker!
Alle klare!
Me triller!
Hald høgre!
HALD HØGRE!!!!!
Me sykla innom rikshospitalet for eit bilete. Me var veldig klar over at me ikkje kom til å rekka nokon av arrangementa i København. Laget sykla i rykk og napp gjennom byn. Røde lys, splitt i laget. Likevel var me samla nok til at me kom oss forhaldsvis velberga ut av byen. Me hadde diverre eit uhell rett før eine stoppen vår. Det gjekk heldigvis tålig bra.
Værmeldingane viste at me skulle ha solide temperaturar på veg til Paris. Mange dagar mellom 25-30 grader, men nokre dagar skulle det bli rundt 40 grader. Det er varmt det.
Det var mange som imponerte meg allereie første dag. Mykje grunna tidspresset me hadde for å rekka ferja til Rostock, og ikkje minst at dei stod på utan å klage seg i varmen. Mange hadde heldigvis smurt seg god niste, noko dei hadde godt av på vegen.
Vel framme på hotellet i Albertsdorf møtte me service teamet igjen. Musikken frå popanlegget skapte stemning, og det var ein trøtt gjeng som måtte i gang med klargjering av utstyr til morgondagen. På dagar som dette er det ubeskriveleg å komma til ferdig innsjekka rom. Tusen takk service!
Dag 3 skulle ta oss vidare frå Land-Gut Hotel Herman i 40 grader, gjennom 220Km til Egestorf. Mange hadde fått med seg kva temperaturar me skulle møta. At det skulle verta så krevjande som det vart i varmen trur eg det var eit fåtall som hadde sett for seg.
Det er godt me har ein så rutinert kaptein som me har. Kravet om å starta 07:10 kvar morgon er det mange som har sett svart på. Men fakta på bordet er at dette er noko av det smartaste som har vert gjort. Det er gull verdt å få trilla så mange Km før varmen verkeleg slår til.
Dagen starta som alltid når ein syklar ut frå ein by eller tettstad. Rykk og napp. Røde lys står i kø, men likevel så flyttar me oss greit. Fokuset på inntak av veske og mat er høgt allereie frå morgonen av. Nokon betre enn andre, men det er ikkje alltid lett, og det skjønar eg veldig godt. Viktigheita av å vera lagspelar er stor, her trengst det påminning, og kanskje til og med hjelp til tider.
Personleg er dette ein litt spesiell etappe for meg. I løpet av dagen skal me passera Lauenburg. Dette er ein liten del av «The Iron Curtain» ruta mi. Hjarta banka litt raskare når me sykla på brua over elva. Eg kjente meg igjen, hugsa kva syklistar eg snakka med og ikkje minst kvar eg overnatta. Gode minner, veldig gode minner.
På dagar som dette kan ein ikkje få takka service nok. Makan til jobb dei har gjort for at me skal ha tilgang på alt det me treng. Knerten i følgebilen vår var over på dosering av vatn for at alle skulle få like mengder. Dei har køyrt frå tettstad til tettstad for å få tak i meir vatn, og enda med å ringa på eit privat hus for å få fylla dunkane. TUSEN TAKK!
Ein skal ikkje undervurdera varmen. Å sykla 220Km i 40 varmegrader er på grensa til galskap. Erfarne eller rutinerte her har nesten ingen betydning. Her står det på kva ein klarer å tilføra kroppen av mat og drikka. Eg føler meg trygg på at eg drakk over 10 liter veska, men var kun ein gang på do. Skremmande.
Vel framme på hotellet var det ein stolt gjeng, ein sliten gjeng. Å fullføra ein dag som dette står det respekt av. Eg er stolt øve kvar og ein av dykk!
Liten videosnutt av meg og Henning som laga litt show av hans nattlige lydshow.
Lyst å sjå dinna fine snutten om kven som vant kampen om å sova? 😂
Neste dag skulle temperaturen heldigvis vera litt betre. Ca 10 grader ned. Turen var planlagt frå Hotel Hof Sudermullen og 204Km til Akzent Hotel Surendorff.
Viss me skal namngi dagane, så er namnet for dagen: Tissepausedagen. Gjengen var rutinerte etter gårsdagens 40 gradersoppleving, og drakk tilsvarande mengder. Me hadde ikkje trilla meir enn 10Km før me hadde første tissepause. Ja her snakkar me om kva som helst.
Etter ein dag med mykje stopp, men flyt i mellom stoppa så var me framme på hotellet. Syklane vart parkert i garasjen og alle gjorde seg klare til middag. Før middagen byrja viste det seg at me fekk celebre gjester. Her kom sjølvaste Kenneth Baltzersen, Country manager for Team Rynkeby God Morgon Norge, og hans fanstastiske foto og videoteam. Det viste seg at han skulle sykle med oss på den neste etappen. Spanande.
Den neste etappen var ekstra spanande for meg. Eg visste at dette var dagen der eg endeleg skulle møta min fantastiske familie igjen. Om dei kom til lunsj eller på hotellet var framleis usikkert, men uansett…Dette var noko eg gleda meg til.
OPPSTILLING, TO FINE REKKER! ALLE KLARE 07:00, PRESIS!
Klar tale under møtet før dagens 175Km lange tur til Kalkar Kehrum. Aldri før har Haugalandslaget vert så tidleg klar. Det har alltid drøyd nokre minuttar her, nokre minuttar der. Ynskjet om at det nykomponerte laget skulle imponera Country manageren stod tydlegvis høgt på lista.
Laget trilla trygt og godt ut på vegen. Service sperra vegen så det skulle vera ein grei start. Flyten starta allereie den første mila. Antydning til medvind, men også ein sterkt motivert gjeng var medvirkande. Humøret var fantastisk i gruppa. Det var både sang, vitsar og lagrop som runga ut i det tyske landskapet når me fløyt gjennom dei fantastiske områda, tettstadane og inn til første pause.
Sjefen sjølv virka nøgd, då tenker eg på Kaptein Jammi. Det er han me skal gjera nøgd. Er han nøgd, er Kenneth nøgd. Det var god steming på lunsjstoppen. Livestreamen til Tommy i service gjekk som vanleg. Eg køyrte min egen på Challenge4you.com si Facebook side, og fekk eit herleg øyeblikk saman med Country manageren sjølv.
For ein flyt, for ein dag, for ein mat, for ein etappe. Haugalandslaget har aldri tidlegare hatt ein snittfart som dette. Det må seiast å vera den rette dagen å visa kva me kan.
Hotellet i Kalkar Kehrum var 400 meter unna. Eg ropte fram Kenneth på radioen. Han skulle vera den første som sykla i mål når me trilla inn. Eg var så fokusert på oppgåva at eg vart heilt satt ut når eg såg gutane mine, kåno og mamma stod på sidelinja når me sykla dei siste metrane. Eg la sykkelen fint frå meg og sprang det eg kunne på dei skamstive sykkelskoene. Følelsen av å sjå familien komma springande mot meg med eit smil kring munnen er ubeskriveleg. Følelsen av å få begge gutane hengande rundt halsen tør eg ikkje begynna å beskriva ein gang. Følelsen av å sjå kåno mi komma grinande mot meg var så sterk.Det samme når eg såg mi fantastiske mamma. Dei har begge vert med på sykkeltur tidlegare, det er stort, ubeskriveleg stort!
Eg føler meg ubeskriveleg priveligert som får lov til å oppleva dette saman med ein så fine gjeng som Haugalandsgjengen er. Når eg i tillegg kan starta ein etappe med ein klem frå mine to fantastiske gutar, samt eit kyss frå kåno, då er alt på plass for ein god dag på hjul. Dagens etappe rullar frå Kalkar Kehrum, gjennom Nederland og inn i Belgia, og heile vegen til eit veldig flott hotell i Liege.
Naturen me syklar i er fin. Flyten og rekkene held seg på eit høgt nivå og me set ein stø kurs mot Liege. Me har god hjelp kvar einaste dag av Knerten, vår fantastiske følgebilsjåfør. Det er uvurderleg, det er ikkje alle som får med seg kva rolle han har, men det er mykje farlege situasjoner som vert avverga grunna hans rolle. Tusen takk!
100Km og det flyt framleis godt. Me syklar inn i Nederland med godt humør og stø kurs mot Liege. 134Km er gått og me har eit uhell. Alt går heldigvis godt, og me er samla lag igjen ei stund etter. Uhell set alltid ein liten støkk i laget, og det tek ei stund før ein får flyten tilbake. Me kom oss samla inn til Liege. For eit fantastisk flott hotell.
Det ber sakte men sikkert mot slutten. Du merkar det på heile stemninga i gruppa. Det er ein sliten gjeng. Dei uhella me har hatt har stort sett gått tålig bra, men dei sett ein støkk i gruppa. Det er uansett ei gruppa med godt mot, godt humør og eit fantastisk smil om munnen som sett kursen ut frå Liege og i retning klatredag nr 1, og 165Km mot Sedan.
Mur de Huy har stått i tankane til fleire rytterar sidan påmeldinga. Det er nesten skummelt å snakka så mykje om ein bakke, for den vert verre enn den eigentleg er. Det skal seiast at det var ein stor oppleving å sykla bakken. For ein folkefest, for eit liv, for ein prestasjon av mange. Her var det folk som pressa grenser, grenser dei aldri hadde trudd ei kunne sprenga. Kjempestolt over gjengen!
Navigeringa ut frå byen går bra. Trekklaget gjer ein betre og betre jobb for kvar dag som går. Samarbeidet med dei som er i lås, og dei sperrar kryss er tilnerma optimalt, og det er ein god kommunikasjon i gruppa.
Å finna ein god flyt på klatreetapper er vanskeleg. Spesielt når det forskjellige styrkar laget sit på. Nokre er lette klatregeiter, nokre er råsterke tyngre syklistar, nokre ferske, men sterke på sine felt, nokre humørspredarar osv.. Det finst mange styrkar. På dagar som dette så gjeld det å finna rytmen så snart som råd. Dette er dagar som kan gå utover humør, og ikkje minst gjera folk slitne. Det starta med ein del rykk og napp, men det kom seg etterkvart. Enkelte grep vart utført og ting starta å flyta meir og meir. Det er alltid godt når ein finn tilbake til flyten.
Ein lang dag vart omsider ferdig. Laget trilla inn til mål i Sedan. Diverre vart hotellet ein rein skuffelse. Maten fekk me såpass seint at nokre var allereie gått. Då maten endeleg kom, så smakte den ikkje noko godt. SKUFFELSE, men slikt kan skje. Eg reknar ikkje med dei får tilsvarande arrangement neste år.
Turens lengste etappe er også turens nest siste etappe, eller det vil sei…Turens siste, for den aller siste er sjarmør etappen på 5-6 mil. Denne dagen skal me ha mange høgdemeter gjennom 235Km. Dette er det mange som har kvidd seg til.
Temperaturen gjennom dagen viser seg å bli høgare enn forventa. Periodar rundt 40 grader. Det gjengen presterer denne dagen er større enn dei fleste skjønar. 235Km er langt, når du i tillegg skal gjere det i 35-40 varmegrader og eit høgt antall høgdemeter så er det ein stor prestasjon. Bonusen er også det som er bakdelen med denne løypa. Høgdemeterane tar oss gjennom Champagne distriktet. For ei oppleving. Dette er stort og vakkert. Eit minne for livet.
Med fare for å repetera meg sjølv. Eg er ubeskriveleg stolt over kva eg er med på. Eg har ikkje ord for kor stolt eg er over den prestasjonen gruppa utfører dag ut og dag inn. RÅBRA!.
Me trillar inn mot hotellet. Service står med sprudlevatn i glassa, og alt ligg til rette for at me skal nyta kvelden før sjarmøretappen. At middagen var ein skuffelse vert fort gløymt. Nokre tek seg ein tur til byn, andre sit på asfalten på utsida og mimrar. Meg inkludert på sistnemnte. Fine gjeng.
Sjarmøretappen står for tur. Syklane er tilnerma nypolerte, vertfall nyvaska, nysmurte og klargjort for å skina gjennom gatene i Paris.
Laget står oppstilt. Det er forskjellige tankar som går gjennom hovudet til gjengen. Ein spent følelse for mange, ein sterk følelse for nokre. Mange forskjellige tankar og opplevingar.
Me trillar ut frå hotellet. Eg og Martin sitt i front. Eg syklar med ei hand på skuldera hans. Me har klart det. Me er framme. Bare nokre mil igjen før me treff dei fantastiske familiane våre.
100% fokus på tryggleik. 100%
Det vert sykla mykje 1 og 1 i dag. Gatene i forstadane til Paris er smale. Det står mykje bil parkert. 1 og 1 er det einaste trygge. Vertfall er det vurderinga eg gjer. Me har god tid inn mot parken. Det vert litt venting i forskjellige parkar og langs kanalen før me trillar inn mot mål.
Det er lett å sjå at det tettar seg til. Det er gulkledde Team Rynkebyklær overalt. For eit syn. Det er mange som lurer på kva som skjer.
Endeleg er det sjølvaste sjarmøretappen av sjarmøretappen. Me set kursen inn mot folkehavet.
For ein følelse. Forestill deg dei tettaste klatreetappane i Tour de France. Folkehavet står så tett at det er såvidt det er breidde nok til å sykle to i breidda. Jubelen er høg. Me vert filma, tekne bilete av. Det er tårer, latter, smil og mange sterke følelsar å sjå. Me har fullført. Me er i Paris. Me har sykla frå Oslo til Paris på ei veke. Me har slått innsamlingsrekorden frå i fjor. For ein opplevelse. For ein prestasjon! Allereie før start i Oslo hadde me runda 10 millionar kroner frå dei norske laga. Pengar som går uavkorta rett til Barnekreftforeningen, øyremerka forskning på kreft hos barn.
Å møta kjentsfolk, å møta familien min i tårer, latter, smil og glede her, det er ubeskriveleg….. TUSEN TAKK!
Siste innspurt vart ein tur gjennom Paris. Triumfbuen, Champs Elysees, Bataklan og Eiffeltårnet var nokre av områda me sykla innom. Tenk deg….Sjå for deg…. Her navigerer eg og Mads gruppa trygt gjennom Paris. For 6 månader sidan var mange i laget redde for å sykla i Haugesund by. No syklar dei i dei travlaste gatene i Paris. Det er imponerande det.
Følelsane eg kjenner på om dagen er annleis enn før, tenk at min kjære familie skal få ta del i eit av mine eventyr, gutane mine skal få bli med og sjå pappa på sykkeltur gjennom delar av Europa. Det er eit eventyr i seg sjølv, eit stort eventyr.
Eg sit her i skrivande stund og tenkjer over kva eg er med på. Det er så lenge sidan eg har vert i ein slik modus. Det er ikkje mange dagane til me set avgårde. Kva oppleving er det eg er med på, kva følelsar kjem til å komma undervegs. Det er mange spørsmål eg sit med, spørsmål det er umogleg å få svar på før ein opplever det som skal skje. Det som er heilt sikkert er at det vert ei oppleving, det kjem til å verta følelsar i sving som ein aldri har kjent på før. Samhaldet i gruppa har vokse seg stort. Eg kjenner at eg vert meir og meir glad i gjengen eg skal ut på tur med.
Framgangen til gruppa har vert stor. Eg hugsar godt dei turane me hadde på Bømlo. Fantastiske dagar med ein fine gjeng. Humøret var godt uansett vær. Flyten i syklinga var fraværande i byrjinga, men ein såg raskt ein framgang allereie første dag, enda betre dag to.
Sist helg var eg med å sykla frå Raglamyr, via Vikebygd, Ølen, Sandeid og tilbake til Raglamyr. Det var ein fantastisk dag på sykkel. Flyten i gruppa var ikkje til å kjenna igjen frå bømlahelga. Litt tekniske feil var det på syklane, men eg håpar dette løyser seg hos dei fleste innan me skal reisa avgårde.
No har eg sendt avgårde mine kjære. Eg har stort sett kontroll på pakkinga, det er sykkel og sykkelutstyret som må klargjerast. I morgon reiser eg til Haugesund for å pakka syklar saman med resten av laget.
Torsdag er dagen for avreise. Eg gler meg stort. Håpar de ynskjer å fylgja med oss nedover.
Følg meg: Lik Challenge4you.com på Facebook for å følgja med på innlegga underteikna legg ut. Dei vil lenka til denne sida når det vert publisert noko.
Tida flyr og Paris nærmar seg med stormskritt. Dette er noko ein kan merka på fleire i gruppa. Haugesund-Sauda stod for tur i helga og det var ein spent gjeng som stillte på startstreken.
Mengdetreninga til dei fleste aukar i stor grad nå når tida flyr i retning avgang Paris. Nervøsiteten er til å ta og føle på hos mange, både rutinerte og hos dei som er debutantar når det kjem til slike distansar. Samtidig så kan ein sjå eit lagsamarbeid utan like, alle støttar alle, det er fantastisk.
Det er tid for Haugesund – Sauda: Kjør film
VIDEO: Knut Widar Storesund
Team Rynkeby – God Morgon Haugaland trilla ut frå start i rekordryddige rekker, aldri har årets Haugalandlag sett så bra ut som i dag, for ein start. Det gjekk i eit forrykande tempo og me hadde 31,6 i snitt første 5Km, 28,8 i andre og heile 34,9 i snitt på tredje 5Km. Det er nesten som ein kunne vurdert å halde litt igjen for å ikkje sprengkjøre feltet vårt, men det virka som gjengen hadde det kjekt, var fokuserte, og verkeleg kjente på rittmodusen som Leif Erik Bystrøm inviterte folk inn i frå start.
Stemninga i laget var høg. Kaptein Jammi var optimistisk og såg ut som han koste seg.
Sjå dei rekkene, sjå kor fantastisk det ser ut. Kanonbra!
Tankane mine gjekk i periodar mot turen me har i vente. Dette gav ein god bekrefting på det me har snakka om i fleire omgangar, rett og slett at ting går seg til, gruppa vert sterkare, meir samkøyrte og det som høyrer til.
Det er tydeleg at mange veit kven me er, og at Team Rynkeby – God Morgon er noko som har vert synleg i lengre tid. Langs løypene stod det folk som heia og ropte fine ord. Når me passerte Sandeid stod det kjente ansikt. For ein fantastisk gjeng me har i service, dei gir alt for at me skal halda humøret oppe, for at alle skal føla eit samhald, og at det me jobbar med betyr noko. Sjå under kva dei sjølv skreiv:
Jill Arlen Tollessen Skogerbø: Skikkelig klare for å heie på Team Rynkeby Haugaland på vei til Sauda i dag. Bakketoppen etter Våg ble bestemt som «heiested»-men da vi nærmet oss ser vi rompene til de gulkledde forsvinne…! Vi kom for sent 😳 Men med bilen full av flagg, banner og Rynkebykledde barn kunne vi jo ikke gi oss med det! Holdt på å si at vi la oss på hjul etter dem. Men med laaaang bilkø som ikke akkurat gikk fort, ble det ikke bare lett å ta dem igjen. For ikke å snakke om å komme forbi 😂 Men vi klarte det til slutt! Men det var ikke før vi kom til Sandeid….! 🤪Må ikke komme her å si at vi ikke gir alt iallfall! Kjempestolt av hele gjengen som kom seg til Sauda <3 Paris neste! <3
Turen gjekk vidare innover mot Vikedal og gruppa holdt framleis godt samla og ein god fart. Nokre tekniske utfordringar hadde me undervegs, men sterke rytterar slapp seg ned og hjalp med å løysa problema, samt å dra inn gruppa igjen.
Det var ein seig bakke opp til Hogganvik der rittet hadde sin matstasjon. Me stoppa for ein «tissepause» 100 meter forbi. Samtidig såg me rittbilane passerte, samt politieskorten, nå kjem teten. Me plasserte oss fint i sida av vegen. Nokre på sykkelen, og nokre (LES: Lisa) fant ut at me måtte halda humøret i gruppa oppe og tok fram litt akrobatiske kunstar og tok ein salto med sykkelen ned skråningen. Tipp topp, tommel opp. Ho var lynrask med å visa at ting hadde gått fint. Med litt hjelp så var ho oppe igjen og heldigvis i god form, det same gjaldt sykkelen, så Lisa var klar og motivert for ein vidare tur mot Sauda.
Etter Hogganvik startar verkeleg det kupperte terrenget i Haugesund – Sauda rittet. Det er fantastisk å høyra at det er så godt humør i gruppa. Bakkane legg me bak oss som aldri før. Høyrer du godt etter så høyrer du tonane av synging i dei midtre rekkene. I dei bakerste rekker høyrer du Torland sjølv mimrar tilbake til Nordkapp-Lindesnes turen saman med brodern.
Ja så e det på’an igjen På’an igjen På’an igjen På’an igjen
Sidan Torland er litt blidare enn melankolske Jan Eggum, så går denne sangen sjølvsagt med eit smil om munnen og litt lått og løye i kvar bakke me møter.
Steminga er på topp og rekkene ser fantastiske ut når me flyt innover mot Sauda sentrum. Kaptein Jammi roper høgt inn mot feltet.
Kjør samla, det ser så bra ut!
Publikum stod å jubla når laget kom syklande innimellom sperringane. For ei stemning, for ein følelse, dette er GULL. Kvar ein bakke er verdt det. Tenk å fullføra samla, kanonbra. Farten har vert god heile vegen.
Eit stolt Team Rynkeby – God Morgon Haugaland stod i målområdet med store smil om munnen. Det var tydeleg at det var ein fornøgd gjeng.
Etter ei stund i målområdet med kaker, kaffi, saft, smil og bileter så satte me kursen opp mot Svandalen og der me skulle overnatta.
Følelsen av ein fantastisk god og varm dusj går nesten ikkje an å beskriva. Vertfall ikkje etter bakkane opp Svandalen, for dei er jaggu meg hardare enn Haugesund – Sauda tilsaman.
Me hadde ein fine kveld saman. På menyen stod det grillmat. Ein fantastisk god og velfortjent grillmat.
Tusen takk for ein fine tur alle! Søndagen vart det retur til Haugesund, med innlagte omvegar. Det les du om litt seinare! 🙂
Grytidleg morgon og strålande sol, kan det verta betre? Alt låg tilrette for ein fantastisk dag på to hjul. Turen gjekk til vakre Tysnes. Ein planlagt treningstur etter ynskje frå Lisa Lien som er ein av deltakarane i Team Rynkeby – God Morgon Haugaland.
Livet gir mange erfaringar og nye kjennskap, Team Rynkeby deltakinga har så absolutt bidratt til dette. Me lev eit travelt liv her heima på Fitjar, første prioritet er våre fantastiske gutar, Lucas og Sverre. I tillegg har me vår kjære Lucrezia som bur hos oss og er utvekslingsstudent, samt at Lillian tar to studier på toppen av jobben. Det er ingen tvil om at det til tider er utfordrande å få kabalen til å gå opp, difor kjenner ein av og til på at ein ikkje alltid strekk heilt til når det kjem til deltaking i arrangementa som Team Rynkeby er med på i oppkjøringa. Då synest eg det var veldig godt og kjekt når Lisa spurte meg ein dag om ho kunne komma til Fitjar for å trena på sykkel saman med meg, det tek eg som ei tillitserklæring. Sjølvsagt har eg lyst å bidra på dei måtane eg kan.
Løypa eg hadde valt er til tider kupert, forhaldsvis lang, men fantastisk fin. Planen var å bli kjørt til Jektevik, for så å ta ferja over til Tysnes, for så å returnera til Stord og fullføra treninga der.
Jeg er verdens verste forsovelseseshottentott
Meldinga tikka inn på «messenger» 08:25. Jaja, framleis mogleg å rekka ferja tenkte eg, bare litt mindre frukost og kaffi i forkant.
Klokka 10:05 satt me på terrassen og nøyt ein god kopp kaffi og ein hyggeleg prat. Me rakk ikkje planlagt ferja, så det blei neste moglege klokka 11:15.
Eg tok av syklane frå taket på bilen og klargjorde dei. Godt eg hadde med pumpa, for stakkars Lisa hadde bare 4 bar i hjula. Syklane vart raskt klare, og Lillian tok det obligatoriske oppstartsbiletet før me trilla sakte men sikkert ombord på MF Folgefonn. For eit vær, for ein motivasjon, for ein tur me hadde forran oss.
Ferjeturen var fin, temperaturen var god og eg fekk ei bekrefting på at «kort kort» var korrekt val av klær.
Me starta roleg frå Hodnaneset og satte kursen mot Flakkavågen og Onarheim etter at bilane hadde kjørt. Dette området er eit fantastisk stykke natur. Nydelege omgivelsar der du syklar i sjøkanten med utsikt mot dei majestetiske Kvinnheradsfjella. Lukta av sjø, tang og tare sviv inn i nasa di som den beste parfyme….Himmel!
Tysnes er kupert, mykje opp og ned, nokre bratte kneikar, men samtidig fine sletter som gir rom for å kosa seg. Målet mitt for Lisa på denne turen er at ho skal få kjenna at gjennom ein lang dag på sykkel så er det oppturar og nedturar, ein må bare gjer nedturane så korte som råd. Eg hadde lyst at ho skulle få kjenne på følelsen av fart og flyt i periodar, men samtidig få inn bakkar for god styrketrening. Auka erfaring er vell eigentleg hovudmålet.
Lisa kjempa seg opp kneika i retning Lundegrend. Pusta godt, men ikkje eit negativt ord. Sterkt. Etter bakken la ho seg fremst med eit smil.
For ein fantastisk følelse å kjenna at beina vil dø i bakken, til at dei kjennes sterke rett etterpå
Eg er tidvis imponert, ikkje nødvendigvis over treningsgrunnlaget, men over motivasjonen, humøret og ståpåviljen. Treningsgrunnlaget er me jo ute å jobbar med no.
Me passerer Lundegrend og set kursen mot Våge. Sjølukta er tilbake, det er heilt fantastisk. Vegane gir lite rom for flyt når ein kjempar i bakkane, men god trening er det.
På veg fra Våge i retning Hodnaneset merker eg at bakkane svir hos Lisa. Framleis ikkje eit negativt ord.
Vel framme på ferjekaien vart det ein fin prat i sola. Det kom ei hyggeleg dame bort til oss å snakka litt også.
Ferjeturen over til Stord gjekk alt for raskt. Me sat å nøyt sola på øvre bildekk. Nydeleg.
Etter ankomst Jektevik sat me kursen sørover mot Leirvik. Tungt å starta rett i ein bakke etter ein pause. Lisa var tom for vatn, så ho fekk mitt.
Me hadde ein fine fart og god flyt på fortaua mot Grov. Lisa låg ganske tett på hjulet og gjorde nøyaktig den jobben hu skulle. På Grov var det bare å komma seg ut i veibanen. Heldigvis var ferjetrafikken allereie passert.
Turen gjekk vidare via Rommetveit og ned til Leirvik sentrum. På Rommetveit var det ein vegarbeider som hadde stålkontroll på at me skulle til Paris. Skulle gjerne slått av ein lenger prat.
Opp Vikabrekko vart me einige om å korta ned ruta. Me set kursen mot lasagne i Rossnesvegen 111 på Fitjar. Skal bli godt å sjå kåno og ungane igjen, i tillegg har svigers komt på besøk. Kjekt.
Motvinden me fekk i Sagvåg var ikkje noko kjekk. Me jobba og sleit for kvar km/t me kunne få.
Når me sto på Rydland og venta på Lillian var det ikkje for å få påfyll av mat og drikka, men rett og slett fordi ryggen til Lisa slo seg vrang. Me kasta inn handkledet, monterte syklane på taket, nøyt kvar ein seigmann kåno hadde med, å ikkje minst Solo flaska….
Vel fortjent sat me å nøyt ein god lasagne heima i huset. Nydeleg.
Tusen takk for ein fine tur Lisa, hardt skal det være, det er det som gjer det lettare når alvoret startar. Stå på, tren vidare, og gå «all-in» for dette no! Det krever sitt, men det er verdt det til slutt.
Diverse sitat Lisa på denne turen:
Følte du mista litt troå på meg i går, og det e ikkje så rart 😅Mista troå sjøl ei litå stund der, men i går kveld kjente eg at det tok fyr i meg. Eg ska sykla te krampå tar meg fram mot 29.juni
Takk for nydelig opplevelse i vakre omgivelser, knallgod treningsøkt og indre banning
Indre banning kan me lika, spesielt når det ender med takknemlighet og gode smil i etterkant 😊
Strålande sol, blikkstille hav og to spreke foreldre gjer at alt låg tilrette for ein fine kveldstur til Rutle. Ein fine tur vart det.
Eg vart positivt overraska når pappa sa ja til enda ein tur på hjul, og ikkje minst når det var til Rutle. Me hadde ein fin tur på måndag, så eg skjønar godt at han var litt tilbakehalden til å byrja med.
Sykkelen hadde fått nytt dekk og slange, eg var påkledd og satte kurs mot Steinabrekko og mine foreldres heim. I det eg åpna døra fekk eg ein veldig positiv overraskelse, der satt begge foreldra mine påkledd i mine Challenge4you sykkelklær. Det skjer ikkje ofte.
Me trilla inn i mot Rema 1000 og tok Stølsvegen sidan det er så skarpe steiner i sentrum der dei arbeidar. Angrar på veivalget i går, punktering vart det.
Eg har ingen behov for kjempefart når eg har fått med denne gjengen på tur. Her set eg pris på kvart eit sekund. Jo lenger tid jo betre.
Pappa syt litt over vondt i bakstussen etter gårsdagen, mammo set å smiler. Dette gir meg gode minner. Tenker litt tilbake på dei siste 50 mila der mammo var med meg på min lange sykkeltur til Svartehavet. Eg har ein vill draum om å ha med mine gutar, kåna og foreldre på ein tur i vårt fantastiske land…Sjå for deg opplevinga saman.
Stolte var dei begge over å ha komt seg til Rutle. Bare halvegs nå. Pappa var skjeleglad for at me ikkje skulle til Dyvikjo, er jo ikkje naudsynt å ta bakken to gangar.
Me satte kursen nordover igjen. Dette er kvalitetstid for meg. Eg håpar verkeleg at dette er noko som kan gjentas innimellom, det hadde vert utruleg kjekt, og ikkje minst helsebetrande.
Når me sykla over Tveita med kurs ned mot Vik fekk me utsikt mot ein fantastisk solnedgang med gjennskin frå eit blikkstille Storavatn. NYT.
Takk for turen Mamma og Pappa, de er gode! Må ikkje bli lenge til neste..
Norwegian