Det var ein stolt Stian som la seg om kvelden etter første turen i dei nye Team Rynkeby klæra, eg hadde ikkje trudd at eg skulle kjenna slik på det, men det satt djupare i meg enn eg hadde sett for meg. Det var ein stolthet blanda av teamtilhørighet, men i størst grad fordi det gav meg ei påminning om kva eg skal vera med på i sommar. Eg får frysningar når eg ser deltakarvideoar frå tidlegare, her finst det mange sterke og rørande historiar.
Dansken frå Fossdal med familie hadde invitert til fjelltur, og me takka sjølvsagt ja. Er det noko eg set pris på så er det ein tur ut i friluft saman med familie, venner og andre folk eg er glad i. Turen saman med Fossdølingane skulle ta oss innover fjellet mot Store Eitlandsvatnet. Påsken i år har rett og slett blitt ein aktiv påske for store og små.
Turen opp til Store Eitlandsvatnet var ein tøff tur for dei minste, det starta med ein bratt stigning på ca 120 høgdemeter, før det vart flatare innover i heio. Rikke imponerte og haldt stø kurs oppover og var sterk som bare det. Bakken vart tøff for Lucasguten som starta med friskt mot, men åpna nok litt hard som mange pleier å sei. Humøret kunne ingen ta frå han. Med litt bærehjelp frå onkel Bjørn Erik, samt pappa Stian, begge med meis og kvar sin gut på ryggen, så kom me oss opp.
Været var som resten av påsken, rett og slett fantastisk. Lucrezia fekk endeleg sin første tur på sti i Noreg, og såg ut til å nyta tilværelsen. Kjekt. Inne ved vatnet sat me tre familiar, ungane lekte i ein båt som låg i stranda, vaksne sat å slappa av, haldt kontroll på dei små og nytte ein kopp kaffi mens pølsene vart steikte på ein medbrakt gassgrill. NYT.
Turen vart avslutta hos Hilde og Bjørn Erik, der me grilla på ny. Ungane lekte å koste seg. Sverre stakkar var heilt utkjørt og sovna som ein stein i Rikke si seng.
Lørdagsmorgon sat eg meg på sykkelen som planlagt. Dette var dagen for ein langtur i fjella. Beina kjentes friske ut, temperaturen var litt kjøligare enn forrige tur, men det låg an til å verta betre utover dagen. Planen var å fullføra ein runde eg har sykla ved to anledninger tidlegare, men aldri aleine. 11-12 mil venta over fjell, ved sida av vatn, gjennom dalføre og ein fantastisk natur.
Første hindring var Lilandsbakkane frå Skåland. Det er passeleg bratt og langt oppover. Utsikten er det ikkje noko å sei på. I bakgrunnen har du Lundevatnet, før du får Fagervatnet på venstre side på veg oppover. Det var eit nydeleg skue i det vindstille landskapet. Det var lite bil og rett å slett ein fryd å sykla i fuglekvitteret langs vegane. Mydland vart passert før ein kom nedover mot Sokndal. Av erfaring visste eg at det er lite moglegheitar for påfyll av mat og drikke undervegs, så eg stoppa på ein bensinstasjon og fylte opp flaskene og kjøpte litt meir proviant.
Turen vidare gjekk inn mot Rekeland, forbi Barstadvatnet og vidare innover mot Grøsfjellvatnet. Det er vanskeleg å beskrive kor fint det er å sykle aleine når du kan speile deg i vatna rundt. Du kan sjå den fantastiske naturen som eit nydeleg speilbilete. Vel nede på Helleland starta turen oppover mot Sirdal og enda fleire stigningar. Fallretninga på elva langs vegen fortel alt om kva som møter deg av bakkar. Heldigvis er det forhaldsvis slakt oppover i store periodar, men beina mine begynte fint å mørnast litt, provianten og drikka vart drastisk redusert på veg oppover. Fylkesgrensa vart passert og det gjekk seigare og seigare med meg, men pågangsmotet var på plass. Eg prøvde å porsjonera ut restane. Maten var eg tom for, men eg hadde litt powerrade og vatn igjen når eg skulle starta på stigninga ved Bjørnestad. Turen oppgjennom dalføret og inn i Sirdal kommune er eit vakkert skue, men ein sliten Torland sleit litt med å nyta synet, og fokuset gjekk meir og meir på korleis ein skulle fordela kreftene når en var tom for mat og drikka.
Ved toppen på Bjørnestad vart det ein liten pust i bakken. 2,7 mil igjen til Moi. Eg bestemte meg for å kjøra på. Eg veit eg er seig nok til å tyna kreftene når det gjeld. Snittfarten klarte eg å auka på veg mot Moi, men eg hadde ikkje mykje igjen. Det vart mindre bildetaking, og fokus var på kvart einaste tråkk. Tråkk for tråkk, meter for meter.
Endeleg framme i tunet hos svigers. Eg var ikkje mottakeleg for så mykje snakk. Eg registrerte at dei spurte om eg klarte å halda meg utan mat fram til middag……Her var det bare å ta saken i eigne hender. To skåler havregryn dynka i sukker vart mitt svar på det. Middagen 30-45 minutt seinare gjekk fint ned den også. Resten av kvelden var eg fint stille, trøtt og døsig.
NOK EIN PÅMINNING OM VIKTIGHEITA AV MAT OG DRIKKE….
I skrivande stund set eg her å tenker tilbake på ein fantastisk påske. Eg har nytt tida saman med familie og folk eg er glad i. I dag har eg hatt Sverre i bæremeisen, og me har gått opp til Naså saman med Lucrezia. Ein fine tur med ein livleg Sverre vart ganske morosam til tider. Lucrezia imponerte og kom seg fint opp. På toppen vart det litt Facetime med Lucas og Lillian, samt ein Facetime til Paolo (pappaen til LU) i Italia.
Håpar de alle har hatt ein fin påske, det har vertfall me. I morgon går turen heim igjen til Fitjar. Alltid kjekt på tur, men alltid godt å koma heim igjen også.
På gjensyn,
Stian
Norwegian